Play Copy
وَ قَالَ یٰبَنِیَّ لَا تَدۡخُلُوۡا مِنۡۢ بَابٍ وَّاحِدٍ وَّ ادۡخُلُوۡا مِنۡ اَبۡوَابٍ مُّتَفَرِّقَۃٍ ؕ وَ مَاۤ اُغۡنِیۡ عَنۡکُمۡ مِّنَ اللّٰہِ مِنۡ شَیۡءٍ ؕ اِنِ الۡحُکۡمُ اِلَّا لِلّٰہِ ؕ عَلَیۡہِ تَوَکَّلۡتُ ۚ وَ عَلَیۡہِ فَلۡیَتَوَکَّلِ الۡمُتَوَکِّلُوۡنَ ﴿۶۷﴾

67. اور فرمایا: اے میرے بیٹو! (شہر میں) ایک دروازے سے داخل نہ ہونا بلکہ مختلف دروازوں سے (تقسیم ہو کر) داخل ہونا، اور میں تمہیں اللہ (کے اَمر) سے کچھ نہیں بچا سکتا کہ حکم (تقدیر) صرف اللہ ہی کے لئے ہے۔ میں نے اسی پر بھروسہ کیا ہے اور بھروسہ کرنے والوں کو اسی پر بھروسہ کرنا چاہئےo

67. And he said: ‘O my sons, do not enter (the city) all of you by one gate, but enter (dispersed) through different gates. And I cannot save you by any means from Allah’s (decree) because judgment (i.e., destiny) rests with Allah alone. In Him have I put my trust, and all those who trust must trust in Him alone.’

67. Waqala ya baniyya la tadkhuloo min babin wahidin waodkhuloo min abwabin mutafarriqatin wama oghnee AAankum mina Allahi min shayin ini alhukmu illa lillahi AAalayhi tawakkaltu waAAalayhi falyatawakkali almutawakkiloona

67. Og Jakob sa: «Å, mine sønner! Ikke gå inn i byen fra én (og samme) port, men gå inn fra forskjellige porter (oppdelt). Og jeg kan ikke berge dere mot Allah (Allahs vilje) i det hele tatt, for (skjebnens) avgjørelse tilhører Allah alene. Til Ham har jeg satt min lit, og de som forlater seg på noen, må forlate seg på Ham alene.»

67. और फरमाया: ऐ मेरे बेटो! (शहर में) एक दरवाजे़ से दाख़िल न होना बल्कि मुख़्तलिफ दरवाज़ों से (तक़्सीम होकर) दाख़िल होना, और मैं तुम्हें अल्लाह (के अम्र) से कुछ नहीं बचा सकता के हुक्मे (तक़्दीर) सिर्फ अल्लाह ही के लिए है। मैंने उसी पर भरोसा किया है और भरोसा करने वालों को उसी पर भरोसा करना चाहिए।

৬৭. আর তিনি বললেন, ‘হে আমার পুত্রগণ! এক দরোজা দিয়ে (শহরে) প্রবেশ করো না, বরং ভিন্ন ভিন্ন দরোজা দিয়ে (বিচ্ছিন্নভাবে) প্রবেশ করো। আর আমি তোমাদেরকে আল্লাহ্ (-এঁর ফরমান) থেকে কোনো উপায়েই বাঁচাতে পারবো না। কেননা, (ভাগ্যলিপির) সিদ্ধান্ত কেবল আল্লাহ্‌র কর্তৃকই। আমি এর উপরই ভরসা করেছি, আর ভরসাকারীদের এর উপরই ভরসা করা উচিত।’

(يُوْسُف، 12 : 67)