Play Copy
فَاِذَا مَسَّ الۡاِنۡسَانَ ضُرٌّ دَعَانَا ۫ ثُمَّ اِذَا خَوَّلۡنٰہُ نِعۡمَۃً مِّنَّا ۙ قَالَ اِنَّمَاۤ اُوۡتِیۡتُہٗ عَلٰی عِلۡمٍ ؕ بَلۡ ہِیَ فِتۡنَۃٌ وَّ لٰکِنَّ اَکۡثَرَہُمۡ لَا یَعۡلَمُوۡنَ ﴿۴۹﴾

49. پھر جب انسان کو کوئی تکلیف پہنچتی ہے تو ہمیں پکارتا ہے پھر جب ہم اسے اپنی طرف سے کوئی نعمت بخش دیتے ہیں تو کہنے لگتا ہے کہ یہ نعمت تو مجھے (میرے) علم و تدبیر (کی بنا) پر ملی ہے، بلکہ یہ آزمائش ہے مگر ان میں سے اکثر لوگ نہیں جانتےo

49. When some suffering touches man, he cries to Us. But when We grant him some favour from Us, he starts saying: ‘This favour has come to me on (the basis of my own) knowledge and planning.’ In fact, it is a trial, but most of them do not know.

49. Faitha massa alinsana durrun daAAana thumma itha khawwalnahu niAAmatan minna qala innama ooteetuhu AAala AAilmin bal hiya fitnatun walakinna aktharahum la yaAAlamoona

49. Når mennesket blir rammet av noen lidelse, anroper han Oss. Når Vi deretter viser ham gunst fra Oss, sier han: «Denne gunsten har jeg fått kun på grunn av (min) kunnskap og planlegging!» Tvert imot! Det er en test, men de fleste av dem vet det ikke.

49. फिर जब इंसान को कोई तक्लीफ पहुंचती है तो हमें पुकारता है फिर जब हम उसे अपनी तरफ से कोई नेअ़मत बख्श देते हैं तो कहने लगता है कि यह नेअ़मत तो मुझे (मेरे) इल्मो तद्‌बीर (की बिना) पर मिली है, बल्कि ये आज़माइश है मगर उनमें से अक्सर लोग नहीं जानते।

৪৯. অতঃপর মানুষকে যখন কোনো দুঃখ-দুর্দশা স্পর্শ করে তখন তারা আমাদেরকে আহ্বান করে; কিন্তু যখন আমরা তাকে আমাদের পক্ষ থেকে কোনো নিয়ামত প্রদান করি, তখন সে বলতে থাকে, ‘এ নিয়ামত তো আমার নিকট এসেছে (আমার নিজের) জ্ঞান ও পরিকল্পনায়’। বরং এ এক পরীক্ষা, কিন্তু তাদের অধিকাংশই জানে না।

(الزُّمَر، 39 : 49)